Od Suyin C.D. Katji

Tata zatrzymał się w wejściu. Odwrócił się do nas i oznajmił głośno:

- Dobierzcie się w pary i nie zgubcie mi się - oznajmił tata. - Jedną parę biorę ja, a drugą Niita.

Już chciałam złapać Kat, ale dorwał ją Valentino. Co? Czyli jestem z C.A.? Nie! Spojrzałam na siostrę, która z szerokim uśmiechem podeszła do mnie. Merdała ogonem i oznajmiła:

- Chyba jesteśmy razem Su? 

- Jesteśmy razem, ale osobno! - warknęłam na nią i niechętnie ustawiłam się obok siostry.

Dzięki narzekaniom Valentina bliźniaki poszły z mamą, a my z tatą. Tak powstały dwie grupy.

Świat był piękny! To nie była już nasza jaskinia, a zupełnie inna rzeczywistość! Wszędzie wokoło tyle kolorów i zapachów, tyle dźwięków i smaków! Pierwsze co mnie zaciekawiło to takie mleko spadające z nieba. Jednak to nie było mleko. Nie było białe jak to mamy. Nie miało żadnej barwy! Ostrożnie się do tego zbliżyłam i polizałam. 

- Bleh! - krzyknęłam wypluwając ciecz. Tata się zaśmiał.

- To dziewczęta jest woda - oznajmił. - Gdy urośniecie będzie dla was takim mlekiem...

- Nie uwierzę, że takie coś może być jak mleko! - prychnęłam.

- Bo to nie jest mleko, ale w przyszłości wam zasmakuje.

Cariclo Arganthone podeszła do tej "wody" i też spróbowała.

- Dziwna jest - powiedziała. - I spada z nieba!

Tata znów się zaśmiał. Mama i bliźniaki odeszli kawałek dalej. My ruszyliśmy w innym kierunku. Schodziliśmy jakby w dół ciągle przy wodzie. Starałam się iść jak najdalej od C.A. i taty, no i tej wody... Jednak ojciec ciągle przywoływał mnie do siebie i skrzykiwał.

Łapy już mnie bolały gdy tato zabrał nas na jakieś miejsce wolne od takich wysokich, jak to nazwał drzew. Powiedział, że to Polana Piknikowa i pozwolił nam ją obwąchać. 

- Tego miejsca macie unikać - powiedział. - Zapach, którego tu pełno to zapach ludzi, a oni są niebezpieczni. Unikajcie ich. Idziemy.

Tata się odwrócił, a my ruszyłyśmy za nim. Nagle coś przykuło ma uwagę. Na "roślinie" zwanej "trawa" leżało coś co lśniło jak słońce. Podeszłam i zobaczyłam to.

"Podeszłam i zobaczyłam to..."

- Tato! Tato! Co to jest? - spytałam ojca pokazując mu dziwny przedmiot.

- To jest chyba wisiorek - powiedział tata. - Jest wytworem ludzi, pewnie ktoś go zgubił... Weź jeśli chcesz.

- Mogę? - spytałam podekscytowana. 

- Tak. Znalazłaś to, nikt tego nie pilnował... Jest zatem twoje. Weź - powtórzył, a ja chwyciłam w pysk "wisiorek".

Tata przyglądał się przedmiotowi niesionemu przeze mnie. Nagle mi go wyrwał i przełożył przez głowę. Przedmiot wisiał mi na szyi.

- Teraz lepiej - powiedział i polizał mnie po głowie. - Wracajmy do domu. Mama pewnie już wróciła.

Przyglądałam się dziwnej błyskotce na mojej szyi. Była piękna, cudowna. Mój skarb! A co w tym najlepsze? To, że ani C.A., ani Kat, ani nawet Valentino takiego nie mają. Mój skarb...

Tata miał rację. Mama i bliźniaki już wrócili. Katja wybiegła mi na powitanie.

<Katja?>